ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ

Μάϊος 2014 μέχρι και σήμερα δημοσίευση βιβλιοάποψη νέων βιβλίων στο
filanagnosiaprogram.blogspot.gr "Βιβλία και Βιβλιοφιλία"από τη Δημιουργό-Υπεύθυνη ύλης Έλενα Αρτζανίδου,συγγραφέας-εκπαιδευτικός.
Eπικοινωνία:Εmail: filanagnosia@gmail.com

Οκτώβριος 2013-Μάϊος 2014
filanagnosiaprogram.blogspot.gr "Βιβλία και Βιβλιοφιλία"Δημιουργός-Υπεύθυνη ύλης Έλενα Αρτζανίδου,συγγραφέας-εκπαιδευτικός.

Μάιος 2011-Σεπτέμβριος 2013
"Βιβλία και Βιβλιοφιλία" και μέσα από το site της Διεύθυνσης Π.Ε Ανατολικής Θεσσαλονίκης, Διευθυντής Μιχάλης Καλογραίας,Yπεύθυνη Λέσχης Ανάγνωσης Εκπαιδευτικών,Μαθητών και Φοιτητών,"Αχιλλέας Καψάλης" -Υπεύθυνη σχεδιασμού και ύλης filanagnosiaprogram.blogspot.com:Έλενα Αρτζανίδου.
Eπικοινωνία:Εmail: filanagnosia@gmail.com

Διαβάζοντας τώρα,της Έλενας Αρτζανίδου


Βαρεμαρεστάν
Ιωάννα Μπουλντούμη
Εικόνες:Αμαλία Κονταίου
Ψυχογιός
γράφει η Έλενα Αρτζανίδου
http://ardjanidou.psichogios.gr/
 Τι φαντάζεστε ότι μπορεί να βρείτε σε ένα κατάστημα όταν στην πινακίδα διαβάζετε
«βιβλιοπαντοπωλείο».Και πως θα αντιδρούσατε εάν κάποιος σας συστηνόταν ως κύριο Τ ή κύριος Κ;Ή αν διαπιστώνατε πως παντού υπήρχαν βιβλία που ποτέ κανείς δεν τα είχε διαβάσει;
 Όλα αυτά και πολλά άλλα θα συναντήσετε στο Βαρεμαρεστάν.
Στον μικρό τόπο, σαν μια κουκίδα στον χάρτη, ύστερα από μια αβαρία στο αυτοκίνητο του φτάνει ο ήρωας της Ιωάννας Μπουλντούμη, που τυχαίνει να είναι και συγγραφέας που μάλιστα έχει χάσει την έμπνευσή του.
 Η ιστορία της με αρκετή φαντασία, πολλές ανατροπές, γρήγορες εναλλαγές, έξυπνους διαλόγους, υπέροχο λόγο και σφιχτή πλοκή φωτογραφίζει τη δυσκολία που αντιμετωπίζει η φιλαναγνωσία ή καλύτερα το σκοτάδι που προσπαθούν κάποιοι ηθελημένα ή όχι να πετύχουν στον τόπο τους δικαιολογώντας τη δική τους αδυναμία, ανικανότητα ως κυβερνήτες.
«Για ν΄ακούς μόνο εμένα
τρυφερεύουν ώρες ώρες
τα λόγια μου και γίνονται σαν τις πατημασιές
των γλάρων στην άμμο του γιαλού.
Ο Κ. είχε κρύψει το βιβλίο; Μα, ήταν προφανές! Ποιο μεράκι σιγόκαιγε την καρδιά του και διάβαζε ερωτικά ποιήματα;…» 
  Η Ιωάννα Μπουλντούμη, το στόχο που θέτει τον πετυχαίνει αβίαστα και με μυθοπλαστική μαεστρία.
« Ένας συγγραφέας χωρίς έμπνευση ξεμένει σε μια χώρα γεμάτη από βιβλία, τα οποία όμως –περιέργως– οι κάτοικοί της δε διαβάζουν! 
Αντίθετα, τα χρησιμοποιούν σαν τούβλα για να χτίζουν τα σπίτια τους, προσάναμμα για να ανάβουν το τζάκι τους, βεντάλιες για να δροσίζονται τις ζεστές μέρες, δίσκους για να σερβίρουν τον καφέ τους... «
Για διάβασμα, ούτε κουβέντα! Κάτι αλλόκοτο συμβαίνει, κάτι που ο συγγραφέας μας θα βάλει στόχο να ανακαλύψει και μαζί να αναζητήσει τη δική του πηγή έμπνευσης.
  Το βιβλίο έχει τιμηθεί με έπαινο από την Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά 2012 και κυκλοφόρησε το 2014 από τις εκδόσεις Ψυχογιός. 
  Η ασπρόμαυρη εικονογράφηση της Αμαλίας Κονταίου, ακολουθεί το κείμενο και φωτίζει όπου επιβάλλεται το σκοτεινό και μυστήριο της ιστορίας.
...................................................................................
Η Χιόνα
Λίτσα Ψαραύτη
Εικονογράφηση: Μάρα Τσαφαντάκη
Πατάκης,
γράφει η Έλενα Αρτζανίδου
http://ardjanidou.psichogios.gr/
Γνώρισα τους ανθρώπους
και αγάπησα τα ζώα
Μενέλαος Λουντέμης

Έτσι ξεκινά λίγο πριν αρχίσει την ιστορία της, η πολυβραβευμένη και καταξιωμένη συγγραφέας Λίτσα Ψαραύτη.
Για μερικά λεπτά είναι βέβαιο πως ο αναγνώστης θα παραμείνει και θα ξαναδιαβάσει την αφιέρωση δυνατά. Αμέσως μετά θα ξεκινήσει την ιστορία που απευθύνεται σε μικρούς και σε μεγάλους.
 Από την πρώτη κιόλας παράγραφο ο περίτεχνος, καθαρός, δυνατός λόγος της σε καλεί να ακολουθήσεις την 8άχρονη Μαρίνα στις διακοπές της στο χωριό κοντά στους παππούδες, μακριά από τους γονείς της. Μακριά από τους περιορισμούς, αφού η φύση από μόνη της γεννά την ελευθερία κάτι που η ιστορία το αναδεικνύει με τον πιο όμορφο τρόπο. Η συγγραφέας, ενθαρρύνει τον αναγνώστη, με τη μαεστρία του λόγου της και την ευκολία να πλάθει τις σκηνές, να τρυπώσει μαζί με την ηρωίδα στο απαγορευμένο δάσος και να ζήσει μαζί με την ηρωίδα μια απίστευτη σχέση, αυτή της Μαρίνας και της Χιόνας που τυχαίνει να είναι μια μικρούλα λύκαινα.
 Η σχέση που αναπτύσσεται μεταξύ ενός παιδιού και αγρίου ζώου ξεδιπλώνεται αβίαστα μέσα στην σύντομη πλοκή που απαιτεί η ιστορία και γεννά στον αναγνώστη συγκίνηση και κατανόηση, ενώ παράλληλα φωτίζει την αξία της ύπαρξης κάθε πλάσματος. Μέσα από την διάσωση και την  ανάπτυξη της Χιόνας, ο αναγνώστης αντιλαμβάνεται πως όλα τα πλάσματα μπορούν να συνυπάρξουν εάν λειτουργήσει ο αλληλοσεβασμός.
 Η συγγραφέας Λίτσα Ψαραύτη, αποδεικνύει και πάλι πόσο δυνατή πένα διαθέτει και έτσι μέσα στις 2000 λέξεις που έχει στην διάθεσή της, όπως απαιτεί η σειρά των εκδόσεων, αναπτύσσει με επιτυχία την ιστορία της.
 Χωρίς αμφιβολία καταφέρνει να στήσει μια ευφάνταστη πλοκή, ζωντανή, τρυφερή, που γεννά μόνο συναισθήματα αγάπης και τονίζει τη φιλία παιδιού και ζώου που συναντάμε στην αληθινή ζωή, αλλά και στις ιστορίες ανά τους αιώνες. Στη σύντομη έκταση που διαθέτει –αφού πρόκειται για μικρής φόρμας ιστορία με ιδιαίτερες δυσκολίες-παρουσιάζει επίσης τη γιαγιά και τον παππού, δυο ήρωες που από τις συνομιλίες τους με την Μαρίνα αντιλαμβανόμαστε πόσο ουσιαστική και δυνατή σχέση υπάρχει μεταξύ τους,αλλά και πόσα διαφορετικά πράγματα κερδίζει ο καθένας τους.
… «Το λυπάμαι, γιαγιά. Αν το αφήσω, θα το φάνε τα τσακάλια και οι λύκοι… Μη σε νοιάζει, εγώ θα το φροντίζω και θα το ταΐζω».

Η ασπρόμαυρη εικονογράφηση της Μάρας Τσαφαντάκη έρχεται αρμονικά και κουμπώνει σε αυτή την πολύ όμορφη, ανατρεπτική ιστορία.
.....................................................................................................

Διαβάζοντας, "Τα δώρα και τα δάκρυα"
Όλγα Κοτσιρέα
Εικονογράφηση:Μαριάννα Κουτσιπετσίδη
Πατάκης
γράφει η Έλενα Αρτζανίδου 
 «Κάποτε, όταν στον κόσμο ζούσαν ακόμα πρίγκιπες, πριγκίπισσες, νεράιδες και ξωτικά, σε ένα όμορφο βασίλειο κυβερνούσε ένας βασιλιάς με τη βασίλισσά του. Περίμεναν παιδί, και όταν ήρθε ο καιρός γεννήθηκε ένα κοριτσάκι…»,έτσι ξεκινάει το τρυφερό παραμύθι της η Όλγα Κοτσιρέα, και καταφέρνει αμέσως με τον απλό, αλλά πλούσιο λόγο της και την εξαιρετική πλοκή που εμπεριέχουν εκείνα τα στοιχεία που είναι απαραίτητα για κάθε παραμύθι που το κάνουν, όπως και αυτό, υπέροχο παραμύθι.
 Έξι νεράιδες θα βρεθούν στον κρεβάτι της νεογέννητης πριγκιποπούλας για να της χαρίσουν ομορφιά, χάρη, εξυπνάδα αλλά καμιά τους ούτε καν η νονά της δεν της χάρισε καλοσύνη, συμπόνια, τρυφερότητα, ευαισθησία και πολύ περισσότερο την αγάπη για την ίδια και τους άλλους.
 Ένα όμορφο βιβλίο που πατά στα χνάρια των καλών παραμυθιών,ακολουθώντας τα μοτίβα που χαρακτηρίζουν ένα παραμύθι.
 Η  συγγραφέας σε αυτή την πρώτη της προσπάθεια βάζει τον πήχη της συγγραφικής της ταυτότητα ψηλά. Πλάθει αληθινούς ήρωες με κύριο αυτό της πριγκίπισσας και του ξυλουργού. Αποδίδει μέσα από την ιστορία της, με τις πράξεις και τα λόγια των ηρώων της, τις αξίες της ζωής που είναι απαραίτητες για κάθε άνθρωπο και δεν είναι άλλες από την αγάπη και την ταπεινότητα. ενώ μέσα από τις πράξεις της ηρωίδας καταφέρνει να αποδομήσει, στα μάτια του αναγνώστη, την αλαζονεία.
 Η δομή και ο λόγος, άριστα δοσμένα.
 Η πλοκή πλούσια, στιγμή δε γίνεται βαρετή, αντίθετα η φαντασία και οι πράξεις που καλείται να υλοποιήσει ο ξυλουργός κρατούν αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη και συμπάσχει μαζί του κάθε φορά όταν πρέπει να ακούσει τι άλλο θα πρέπει να ανακαλύψει για την πριγκίπισσα αν θέλει να κερδίσει την ελευθερία του και την καρδιά της.
Το βιβλίο διαμάντι δίπλα στα άλλα διαμάντια-βιβλία που φιλοξενεί η σειρά σπουργιτάκια των εκδόσεων Πατάκη.
…Γιατί σαν είδε το αηδόνι, το πρόσωπο του Αντίνιου σχηματίστηκε ζωντανό μέσα της και η καρδιά της άρχισε να χτυπάει όπως στην αίθουσα ακροάσεων. Μα αν τότε είχε πιστέψει ότι η καρδιά της χτυπούσε δυνατά γιατί είχε αναστατωθεί από απόγνωση, βλέποντάς τον να έρχεται….ήξερε πια ότι  τα χείλη της δεν έτρεμαν γιατί εκείνος είχε βρει το  δώρο, μα ότι έτρεμαν ήδη από πριν γιατί φοβόταν μήπως δεν το βρει!..

 Η ασπρόμαυρη εικονογράφηση της Μαριάννας Κουτσιπέδη, ακολουθεί την ιστορία και της αποδίδει αυτό που αξίζει το βιβλίο.
.........................................................................................................................
Διαβάζοντας το "Ήθελα μόνο να χωρέσω"
Στέλλα Κάσδαγλη,εκδόσεις Πατάκη.
γράφει η Έλενα Αρτζανίδου
http://ardjanidou.psichogios.gr/
 Διαβάζοντας τον τίτλο και μόνο «΄Ηθελα μόνο να χωρέσω», η φαντασία του αναγνώστη ενεργοποιείται και συγχρόνως η περιέργεια προκαλεί το ενδιαφέρον του. Συγχρόνως  ο αναγνώστης αναρωτιέται τι να είναι αυτό που θα ήθελε να χωρέσει! Που και γιατί!
Σε δεύτερο χρόνο θα στραφεί η ματιά του και θα προσέξει την εικόνα του εξωφύλλου μήπως και πάρει μια επιπλέον πληροφορία από το νεανικό κορμί με το λευκό φόρεμα και τα αντικείμενα γύρω της. Θα δυσκολευτεί για αυτό αμέσως μετά θα ανοίξει το βιβλίο.
 Από την πρώτη κιόλας σελίδα η Ζωή, η ηρωίδα θα του συστηθεί και θα του δηλώσει την πρόθεσή της να του αποκαλύψει την ζωή της καταγράφοντάς την σε ένα  blog κλειδωμένο στο private για πάντα.Ενώ από τις πρώτες κιόλας σειρές θα φροντίσει η Ζωή, να μας συστήσει και την πιο κολλητή της φίλη,την Θάλεια.
 Γρήγορα, καθαρά, δίχως στολίδια και φιοριτούρες, άλλωστε σπάνια οι έφηβοι τις χρησιμοποιούν και η συγγραφέας δείχνει πως το γνωρίζει πολύ καλά για αυτό και με επιτυχία το αξιοποιεί για να πει την ιστορία της Ζωής και όλων των άλλων εφήβων.
 Η  συγγραφέας με αβίαστο τρόπο παρουσιάζει μέσα από τις πράξεις και τους διαλόγους των έφηβων-ηρώων όσα συμβαίνουν κυρίως ανάμεσα τους, αλλά και σε σχέση με τους μεγαλύτερους που τους ξεγυμνώνει καθώς τις περισσότερες φορές είναι ανυποψίαστοι για όσα συμβαίνουν στα παιδιά τους, μιας και είναι χαμένοι στο δικό τους δύσκολο κόσμο.
 Η συγγραφέας Στέλλα Κάσδαγλη, δείχνει μέσα από την ιστορία που έχει πλάσει, πως είναι πολύ ευαισθητοποιημένη με την αρρώστια του αιώνα μας την ανορεξία. Το ενδιαφέρον και η έντονη ανησυχία της θα μπορούσαν να την παγιδεύσουν και να την οδηγήσουν σε μια επιφανειακή και λίγο μελοδραματική εξιστορήσει, αντίθετα η συγγραφέας καταφέρνει να περάσει κάθε σκόπελο και να δημιουργήσει ένα άρτιο έργο με ρυθμό, αξιοζήλευτη πλοκή, ανατροπές και με πλούσιους εφηβικούς διαλόγους. Καμιά λέξη δεν περισσεύει. Τίποτε δεν είναι ψεύτικο. Αντίθετα ο δύσκολος κόσμος των εφήβων ζωντανεύει περίτεχνα και άλλοτε βαραίνει τον αναγνώστη και άλλοτε τον αναγκάζει να πάρει βαθιά ανάσα για να δεχθεί τα βάρη αναζητώντας συνέχεια τη σανίδα της σωτηρίας.
 Η ιστορία της Ζωής, αμέσως μαγνητίζει τον αναγνώστη μιας και ρέει δίχως στιγμή να είναι βαρετή. Γύρω από την κεντρική ηρωίδα, που εύστοχα η συγγραφέας της δίνει τη δική της φωνή μέσα από την πρωτοπρόσωπη αφήγηση των όσων την ταλανίζουν και την πονούν, κινούνται και πολλά άλλα πρόσωπα άρτια δομημένα, όπως η κολλητή της η Θάλεια, ο φίλος και εν δυνάμει σύντροφός της Λουκάς, αλλά και ο  Μαλ..κας, όπως στην αρχή αρέσκεται να τον προσφωνεί, οι γονείς της αλλά και η ψυχολόγος της.
Το εφηβικό μυθιστόρημα « Ήθελα μόνο να χωρέσω», της Στέλλας Κάσδαγλη, δεν είναι μια ακόμη ιστορία που αφορά μόνο τις σχέσεις των εφήβων ή τις μεταξύ τους διαφωνίες και καζούρες που μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και σε ακραίες συμπεριφορές, ούτε μόνο παρουσιάζει την αδυναμία μιας οικογένειας να καταλάβει εγκαίρως το πρόβλημα που ταλαιπωρεί το παιδί –έφηβο. Το μυθιστόρημα της Κάσδαγλη είναι  όλα τα παραπάνω,  μαζί με την χαμηλή αυτοπεποίθηση και την αδυναμία της ηρωίδας να αγαπήσει και να δεχθεί τον εαυτό της όπως είναι με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στην αρρωστημένη ανορεξία.
Η συγγραφέας Στέλλα Κάσδαγλη,στη δεύτερη μόλις συγγραφική της παρουσία,μας συστήθηκε με το Κοιλίτσα com,εκδ.Πατάκη, κατάφερε να μας δώσει ένα τολμηρό, δυνατό από άποψη δομής και γλώσσας και με περισσή μαεστρία μυθιστόρημα που κινείται μεταξύ του σκοταδιού, αλλά και του φωτός δηλαδή της ζωής, όπως εύστοχα και καθόλου τυχαία ονομάζει και την ηρωίδα της Ζωή..
 Το εύρημα της να συνομιλήσει η ηρωίδα της με τον αναγνώστη μέσα από το blog είναι εύστοχο. Ενώ δίνει τη δυνατότητα στον αναγνώστη να γνωρίσει τους γονείς μέσα από ανεξάρτητες σελίδες που αφορούν τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους. Αυτές τις σελίδας που εναρμονίζονται άψογα με την όλη ιστορία η συγγραφέας της ονομάζει: μαμά και μπαμπάς.
Λίγο πριν το τέλος το κρυφό blog ανοίγει για κάποιες σελίδες  στον φίλο Λουκά που της αποκαλύπτει τον έρωτά του και συγχρόνως του δίνετε ένας χώρος μέσα στο blog για να γράψει για τη δική του Ζωή.
 Ένα ακόμη σύγχρονο στοιχείο στη δομής του βιβλίου είναι οι σελίδες μέσω fb που οι δυο φίλες Ζωή και Θάλεια χρησιμοποιούν για να συνομιλήσουν στο δικό τους κώδικα και αυτό καταφέρνει να το αποδώσει με επιτυχία η συγγραφέας.

«…Τι είχε γίνει; Στην αρχή προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου (και τους γύρω μου) ότι δεν είχε γίνει απολύτως τίποτα. Μέχρι που μου έφεραν το χαρτί. Το χαρτί που εξηγούσε τι ακριβώς πήγαινε σκατά στον οργανισμό μου και πόσο κοντά ήταν τα «σκατά» στο αντίο χωρίς γυρισμό…»

«…Αν θέλω να είμαι πάντα τόσο αδύνατη,θα πρέπει το να είμαι αδύνατη να είναι αυτό που θέλω περισσότερο στον κόσμο.Είναι;
Αλλιώς:
Θα πρέπει το να παχύνω να είναι αυτό που φοβάμαι περισσότερο στον κόσμο.Είναι;
Όχι.
Πιο πολύ φοβάμαι να είμαι άδεια.Το να είμαι στεγνή. Το να μεγαλώσω θυμωμένη. Το να μην έχω ιστορίες να πω.Το να είμαι μόνη μου.Το να μην ταξιδέψω.Το να μην φτιάξω τίποτε .Το να πεθάνω…»

Τελικά το βιβλίο «Ήθελα μόνο να χωρέσω» είναι μια ιστορία με βαθμιαία αύξηση της έντασης και την κορύφωση λίγο πριν το τέλος, ενώ όλα τα δύσκολα στάδια δίχως τίποτε να είναι υπερβολικό παρουσιάζονται μέσα από τις πράξεις των ηρώων που κάνουν την ιστορία απόλυτα αληθινή, συγκινητική, σπαρακτική για να έρθει τέλος η κάθαρση για τους ήρωες, αλλά και για τους αναγνώστες που μέχρι τέλους συμπάσχουν.

Διαβάζοντας το Μανόλο Μανολίτο
γράφει η Έλενα Αρτζανίδου http://ardjanidou.psichogios.gr/

Μανόλο  Μανολίτο
Συγγραφέας:Μάνος Κοντολέων
Εικονογράφηση:Ίρις Σαμαρτζή
Πατάκης
«…Κοιτούσε γύρω του ο Μανολίτο…Κοίταξε μετά εμένα.
«Δηλαδή;»κάτι ακόμα ήθελε να μάθει…
«Δηλαδή ό,τι αγαπάμε πάντα έρχεται ξανά! Ό,τι αγαπάμε για πάντα ζει…έτσι δε μας είχε πει- δεν περάσανε και τόσοι μήνες από τότε!- η Κυρά η Φύση;»…
Ένα συγκινητικό, τρυφερό καταπληκτικό βιβλίο, ύμνος για την ζωή και την αγάπη από τον μοναδικό συγγραφέα πολλών άλλων επιτυχιών Μάνο Κοντολέων. Η σχέση ανάμεσα σε ένα παιδί και έναν ενήλικα μαζί με ένα τετράποδο πλάθετε με τη μαστοριά του λόγου, αλλά και της γραφής που πλέον έχει εκλείψει από τη σημερινή βιβλιοπαραγωγή. Έντονα συναισθήματα μαζί με δυνατές εικόνες και συγκίνηση γεννά ο Μάνος Κοντολέων από την πρώτη παράγραφο. Ενώ καταφέρνει να συνδυάσει με επιτυχία το πραγματικό με το φανταστικό δίνοντας μια ιστορία που τιμά τη λογοτεχνία.
Το βιβλίο απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες και ιδιαίτερα με αναγνωστική εμπειρία.
«Ένας συγγραφέας -ο Μανόλο- που του αρέσει να περπατά στην ακροποταμιά.
Ένα αγόρι -ο Μανολίτο- που όλο θέλει να ρωτά.
Κι ένα λευκό σκυλί που το φωνάζουνε Νύχτα.
Κι οι τρεις θα γνωρίσουν μια γυναίκα που ισχυρίζεται πως κάποιοι τη νομίζουν για θεά και κάποιοι για μάγισσα...
Κι οι τρεις θα βρεθούν μέσα σε ένα κτήμα με 36 αμυγδαλιές που δεν έχουν βγάλει ποτέ τους μήτε φύλλα μήτε άνθη μήτε καρπούς.Κι οι τρεις τους θα ακούσουν ιστορίες καθημερινού μυστηρίου και καθημερινής μαγείας».


2 σχόλια:

  1. Αγαπητή μου Έλενα,
    Δε συνηθίζεται αυτό που κάνω τώρα, αλλά έχω πλέον αποφασίσει να κάνω αυτό που μου λέει η καρδιάμου. Και η καρδιά μου μου λέει να σου γράψω "ευχαριστώ"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εγώ σας ευχαριστώ για αυτό που γράψατε,για τα συναισθήματα που μου γεννήσατε με την ιδιαίτερη ιστορία σας και την ξεχωριστή γραφή σας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή