ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ

Μάϊος 2014 μέχρι και σήμερα δημοσίευση βιβλιοάποψη νέων βιβλίων στο
filanagnosiaprogram.blogspot.gr "Βιβλία και Βιβλιοφιλία"από τη Δημιουργό-Υπεύθυνη ύλης Έλενα Αρτζανίδου,συγγραφέας-εκπαιδευτικός.
Eπικοινωνία:Εmail: filanagnosia@gmail.com

Οκτώβριος 2013-Μάϊος 2014
filanagnosiaprogram.blogspot.gr "Βιβλία και Βιβλιοφιλία"Δημιουργός-Υπεύθυνη ύλης Έλενα Αρτζανίδου,συγγραφέας-εκπαιδευτικός.

Μάιος 2011-Σεπτέμβριος 2013
"Βιβλία και Βιβλιοφιλία" και μέσα από το site της Διεύθυνσης Π.Ε Ανατολικής Θεσσαλονίκης, Διευθυντής Μιχάλης Καλογραίας,Yπεύθυνη Λέσχης Ανάγνωσης Εκπαιδευτικών,Μαθητών και Φοιτητών,"Αχιλλέας Καψάλης" -Υπεύθυνη σχεδιασμού και ύλης filanagnosiaprogram.blogspot.com:Έλενα Αρτζανίδου.
Eπικοινωνία:Εmail: filanagnosia@gmail.com

Μαθητές/μαθήτριες ρωτούν συγγραφείς απαντούν.

Όταν οι μαθητές ρώτησαν και οι συγγραφείς απάντησαν.
                         Χρόνια πολλά σε όλους τους δημιουργούς.

Εσείς όταν ήσασταν μικρός , μετρούσατε προβατάκια για να κοιμηθείτε;
Όχι γιατί κοιμόμουν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα
Μάκη Τσίτας

 Από μικρή θέλατε να γίνετε συγγραφέας ή κάτι άλλο; Σας άρεσε να διαβάζετε διάφορα μυθιστορήματα;
Δε σκεφτόμουν από μικρή να γίνω συγγραφέας. Ήθελα όμως πάρα πολύ να κάνω μια δουλειά που ν` απευθύνεται σε νέους και σε παιδιά. Και αυτό έκανα.
Διάβαζα από παιδί συνεχώς. Όχι γιατί έτσι έπρεπε, αλλά γιατί μου άρεσε πολύ. Περνούσα καλά διαβάζοντας.  Και κάποια μέρα, είχα μεγαλώσει πια, ήρθε η πρώτη ιστορία και με βρήκε. Πήγε και στάθηκε στην άκρη του μολυβιού μου. Και περίμενε. Ε, κι εγώ, τι να κάνω κι εγώ, κάθισα και την έγραψα…Χρ.Φραγκεσκάκη

Όταν ήσαστε μικρή διαβάζετε παραμύθια;
 Ναι, από μικρή ήμουν,  αυτό που λένε για όσους διαβάζουν πολύ,  " βιβλιοφάγος". Διάβαζα παραμύθια και ιστορίες, και με τα μάτια της φαντασίας μου, οι λέξεις γίνονταν εικόνες.
Όλγα Κοτσιρέα

Γιατί οι ήρωες του βιβλίου σας είναι αρκουδάκια; Γιατί δεν τους κάνατε ανθρώπους, για να σώσουν εύκολα το πουλί;
  Μου αρέσει πολύ να γράφω ιστορίες με παιδιά, επειδή τα αγαπώ πολύ, όπως και ιστορίες με ζωάκια, επειδή κι αυτά τα αγαπώ πολύ. Εδώ ήθελα ζωάκια, επειδή οι 3 φίλοι ζουν την περιπέτεια αυτή στο δάσος. Οι γονείς δεν θ’ άφηναν εύκολα 3 παιδιά μόνα τους να γυρίζουν στο δάσος. Ράνια Μπουμπουρή
     
      Πώς νιώθατε όταν γράφατε την ιστορία;
         Ένιωθα ότι την χρωστάω στο ποδήλατό μου. Το έχω πολλά χρόνια.Ένα μπλε mountain bike. Μου το χάρισε η γυναίκα μου όταν γνωριστήκαμε. Από τότε όταν κάπου «κολλήσω», δηλαδή δεν μου βγαίνει κάποιος στίχος ή κάποια ιστορία,ανεβαίνω στο ποδήλατο αυτό και αρχίζω τις βόλτες. Ιδιαίτερα μου αρέσουν οι βόλτες με ποδήλατο δίπλα στη θάλασσα. Σας συστήνω να το κάνετε κι εσείς…Β.Ηλιόπουλος

Πόσες νύχτες μείνατε άγρυπνη για να το γράψετε;

  Μία, μόνο μία. Ήταν η νύχτα που ξεκίνησα να γράφω τις πρώτες- πρώτες λέξεις της ιστορίας. Την επόμενη νύχτα, όμως, σκέφτηκα: «Ξάγρυπνο το κορίτσι, ξάγρυπνη κι εγώ, τι θα απογίνουμε;Ποιος θα γράψει την ιστορία μέχρι το τέλος, αν αρχίσω κι εγώ  -σαν το κορίτσι- να χασμουριέμαι και να μην προσέχω στο γράψιμο;» Κι έτσι, κοιμόμουν τη νύχτα κι έγραφα το πρωί. Κάθε πρωί. Πολλά πρωινά στη σειρά…Αλεξάνδρα Μπίζη

Δημιουργίες με αφορμή το ¨Τα δώρα και τα δάκρυα"
31ο Δ.Σχ.Θεσ/νίκης
Μαθητές και μαθήτριες ρωτούν συγγραφέας απάντα, Μάρτιος 2014.
Οι μαθητές και οι μαθήτριες του 31ου Δημ.Σχολείου Θεσσαλονίκης, στις 40 Εκκλησιές μαζί με το δάσκαλό τους Γιάννη Κακατόλη, διάβασαν το βιβλίο της Όλγας Κοτσιρέας,
«Τα δώρα και τα δάκρυα», εκδόσεις Πατάκη και ρώτησαν τη συγγραφέα.
• Όταν ήσαστε μικρή διαβάζετε παραμύθια;
Ναι, από μικρή ήμουν,  αυτό που λένε για όσους διαβάζουν πολύ,  " βιβλιοφάγος". Διάβαζα παραμύθια και ιστορίες, και με τα μάτια της φαντασίας μου, οι λέξεις γίνονταν εικόνες.

• Ποιο ήταν το αγαπημένο σας; Σας άρεσαν τα παραμύθια με πριγκίπισσες και νεράιδες;
 Είναι δύσκολη ερώτηση ποιο ήταν το αγαπημένο μου παραμύθι… Δεν μπορώ να ξεχωρίσω  κάποιο, γιατί κάθε παραμύθι ήταν μοναδικό, άλλο για την ευαισθησία του, άλλο για την περιπέτειά του, άλλο για την ευρηματικότητά του. Κάθε παραμύθι αφήνει το στιγματάκι του στις καρδιές των παιδιών αλλά και των μεγάλων ανθρώπων, κι αυτό είναι μία από τις μεγάλες ομορφιές των παραμυθιών.  
Με ρωτάτε, επίσης, αν μου άρεσαν τα παραμύθια με πριγκίπισσες και νεράιδες; Ναι, μου άρεσαν! Οι μεγάλοι παραμυθάδες που έζησαν  στο παρελθόν, συχνά έγραφαν παραμύθια με πριγκίπισσες, πρίγκιπες και νεράιδες. Μια η πριγκίπισσα με το μαγεμένο βάτραχο, την άλλη η Χιονάτη και τόσα άλλα! Και είναι τόσο όμορφα παραμύθια, εξίσου ωραία με κείνα που μιλούν για απλούς ανθρώπους ή περιγράφουν ιστορίες με ζωάκια!

•  Εμπνευστήκατε το βιβλίο σας από κάποιο συγκεκριμένο παραμύθι ή από περισσότερα;
Πρέπει να ήσαστε πολύ έξυπνα παιδιά, γιατί όλο δύσκολες ερωτήσεις κάνετε!... Η έμπνευση είναι πολύ παράξενο πράγμα! Μοιάζει σαν το αεράκι που φυσάει όπου θέλει κι όποτε θέλει, και πολλές φορές γεννιέται ξαφνικά, χωρίς να το περιμένεις! Βέβαια, μπορεί κάποιος να εμπνευστεί ένα παραμύθι από κάτι που είδε ή άκουσε, από κάτι που είναι φυλαγμένο στην καρδιά του ή από μια εικόνα που θα περάσει από το μυαλό του!
Πραγματικά, δεν ξέρω από πού  εμπνεύστηκα το παραμύθι μου, το μόνο που γνωρίζω είναι, ότι κάποια στιγμή άρχισα να το γράφω… Αν είναι να σας δώσω ένα παράδειγμα, θα έλεγα ότι η έμπνευση μοιάζει τότε, σαν τα παιχνίδια που παίζετε όταν ήσαστε μόνα σας. Δεν σας έχει συμβεί όταν παίζετε με  τα αυτοκινητάκια, τα τρενάκια, τις κούκλες ή άλλα παιχνίδια, να  ξεκινάτε αυθόρμητα μια ιστορία; Και ξαφνικά, με την φαντασία σας κάνετε τις κούκλες να σας μιλούν, τα αυτοκινητάκια να πετούν, τα τρένα να ταξιδεύουν σε άλλους παράξενους τόπους! Είναι η έμπνευση που σας κάνει εκείνες τις στιγμές να φτιάχνετε το δικό σας παραμύθι και να ταξιδεύετε μαζί του!... Έτσι κι εγώ, ξεκίνησα αυθόρμητα να γράφω το παραμύθι μου, κι ακόμα δεν έχω βρει από πού ξετρύπωσε η κατεργάρα η έμπνευση και το έγραψα!

•   Γράφετε τα βιβλία σας στον υπολογιστή ή στο χέρι;
Τα γράφω στον υπολογιστή, αλλά πολύ συχνά σημειώνω κάποια πράγματα σε χαρτί, και όταν τελειώνω ένα κεφάλαιο το τυπώνω και το διαβάζω προσεχτικά, γιατί έχει άλλη χάρη να  διαβάζεις  ένα κείμενο κρατώντας το στα χέρια σου!  
Με αφορμή το βιβλίο δημιουργία 
από το 31ο Δ.Σ Θεσ/νίκης
•Η  εικονογράφος χρησιμοποιεί το κλασσικό μολύβι ή κάποιο πρόγραμμα στον υπολογιστή;
Η εικονογράφος ζωγράφισε το παραμύθι με το κλασσικό μολύβι και τα χρώματα, και θέλω να της δώσω ένα φιλάκι γιατί το ζωγράφισε τόσο όμορφα! Είμαι σίγουρη ότι κι εσείς φτιάξατε πολύ όμορφες ζωγραφιές και θα χαιρόμουν  πολύ να τις έβλεπα!

• Πού θα κρύβατε εσείς ένα πολύτιμο κι αγαπημένο σας πράγμα;
Τώρα αν σας πω, θα πάψει να είναι μυστικό πού έχω κρυμμένο ένα πολύτιμο κι αγαπημένο μου πράγμα! Αφού δεν είμαι πριγκίπισσα για να έχω τεράστιους κήπους και βιβλιοθήκες, δεν θα είναι δύσκολο κάποιος να το βρει… Μπορεί όμως και να είναι δύσκολο…  Πάντως στα συρτάρια ή στα ντουλάπια δεν το έχω κρύψει, οπότε βάλτε τη φαντασία σας να δουλέψει!!!

•Στο βιβλίο σας τα δάκρυα της νονάς- νεράιδας είναι το πιο πολύτιμο δώρο. Πόση αξία έχουν τελικά τα δάκρυά μας;
Αν και πολλά ζωάκια κλαίνε όταν πονάνε ή  όταν λυπούνται για κάτι, οι άνθρωποι είμαστε τα μοναδικά πλάσματα που δακρύζουμε! Και το σπουδαίο είναι, ότι δακρύζουμε τόσο από λύπη όσο κι από χαρά!  Κάποιες φορές είναι μεγάλη η αξία τους, γιατί με τα δάκρυά μας φανερώνουμε  αυτό που νοιώθουμε  βαθιά στην καρδιά μας! Γι αυτό και η νονά της Ονέλιας,  έδωσε το πιο πολύτιμο δώρο, γιατί δίνοντας τα δάκρυά της στην πριγκίπισσα, έδωσε κάτι από την καρδιά της!

• Πόσο σημαντικά είναι για έναν άνθρωπο τα εσωτερικά του χαρίσματα;
Πιστεύω ότι είναι τα πιο σημαντικά... Η Ονέλια είχε ομορφιά, χάρη κι εξυπνάδα, αλλά αν παρέμενε μια αλαζονική κοπέλα, με την αλαζονεία της θα έδιωχνε, αργά ή γρήγορα, τους φίλους της από κοντά της, ενώ με τα λόγια και τις πράξεις της θα πλήγωνε όσους την αγαπούσαν. Έτσι, θα καταντούσε στο τέλος δυστυχισμένη.... Όλα είναι καλά κι ωραία να τα έχει ένας άνθρωπος, αλλά τα εσωτερικά  χαρίσματα είναι αυτά που τον κάνουν ευτυχισμένο, ιδιαίτερα όταν ο άνθρωπος έχει μια τρυφερή καρδιά που ξέρει να αγαπάει.
•Θα γράψετε στο μέλλον βιβλία παραμυθένια;
Μου αρέσουν πολύ τα παραμύθια, κι εύχομαι να γράψω κι άλλα στο μέλλον. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι που τους αρέσουν τα παραμύθια, ακόμα και στα γεράματά τους θα είναι παιδιά στην καρδιά τους… Σαν τον Πήτερ Παν, δεν θα πάψουν ποτέ να ονειρεύονται…
Θέλω να σας ευχαριστήσω, καλά μου παιδιά, μέσα από την καρδιά μου, καθώς και τους δασκάλους σας, για την αγάπη και τον ενθουσιασμό με τα οποία αγκαλιάσατε το παραμύθι μου! Ήσαστε τα πρώτα παιδιά που ήρθα σε επαφή ως συγγραφέας και θα σας θυμάμαι πάντα! Σας παρακαλώ  να μου ευχηθείτε να έχω όμορφες εμπνεύσεις στο μέλλον… Και θέλω από σας,  ένα δώρο… Όποτε μπορείτε  να βγάλετε μια φωτογραφία με τους δασκάλους σας και να μου την στείλετε. Θα χαρώ πάρα πολύ να δω τα γελαστά σας πρόσωπα και θα την περιμένω με ανυπομονησία!
Με πολύ αγάπη
Όλγα Κοτσιρέα.    


Συνέντευξη Φεβρουαρίου 2014
Μαθητές και μαθήτριες ρωτούν συγγραφέας απαντά.
 Αγαπητή κυρία Μπουμπουρή, είμαστε οι μαθητές/τριες του 13ου 2/θ Νηπιαγωγείου Θεσ/νίκης. 
Διαβάσαμε τα βιβλία σας «Στο αυτοκίνητο δε σε αγαπώ» και «Κοιμήσου μαζί μου, μαμά!», Εκδόσεις Ψυχογιός.
Τα βιβλία σας μας τα έφερε στο σχολείο η κυρία μας, η Έλενα Αρτζανίδου. Τα διαβάσαμε και τα δυο τμήματα του 13ου Νηπιαγωγείου Θεσσαλονίκης, το άλλο τμήμα έχει δασκάλα την κυρία Αλεξία Κορνέζου, και μας άρεσαν πολύ και γι’ αυτό θέλουμε να σας ρωτήσουμε κάποια πράγματα. Σας στέλνουμε τις ερωτήσεις μας με αφορμή το βιβλίο «Κοιμήσου μαζί μου μαμά!», τις ομαδικές ζωγραφιές μας με αφορμή το βιβλίο σας και περιμένουμε τις απαντήσεις σας.

Ζωγραφιά από μια ομάδα μαθητών:Αριστοτέλης,Δημήτρης Κ.Αποστόλης. 
1α. Πώς σκεφτήκατε να γράψετε αυτή την ιστορία; Σας έδωσε κάποιος την ιδέα;
Επειδή έχω κι εγώ παιδιά περίπου στη δική σας ηλικία, που μερικές φορές έρχονται στο κρεβάτι μου τη νύχτα, γι’ αυτό σκέφτηκα να γράψω για το θέμα αυτό.
1β. Θα μπορούσατε να γράψετε διαφορετικά το «Κοιμήσου μαζί μου, μαμά!», δηλαδή να ήταν ο Τίμος μεγαλύτερος και ο Νικόλας μικρότερος και να μένανε στη γιαγιά, τον παππού και τη μαμά; Αν ναι, πώς θα ήταν;
Τώρα που μου δώσατε την ιδέα, ναι, θα μπορούσα να το γράψω κι έτσι. Ήθελα όμως ο Τίμος να είναι ο μικρότερος, για να είναι πιο εντυπωσιακό που σώζει αυτός τον μικρό κοκκινολαίμη.
2. Τι βιβλία μπορείτε να γράψετε και πώς;
Εδώ μπορώ να σας απαντήσω ότι μέχρι σήμερα έχω γράψει 12 βιβλία: ιστορίες, παραμύθια και μια Αλφαβήτα με 25 ποιήματα και CD, όπου τα ποιήματα έχουν γίνει τραγούδια. Τι άλλα μπορώ να γράψω θα το ανακαλύψουμε όλοι μαζί στο μέλλον!
3. Γιατί οι ήρωες του βιβλίου σας είναι αρκουδάκια; Γιατί δεν τους κάνατε ανθρώπους, για να σώσουν εύκολα το πουλί;
Μου αρέσει πολύ να γράφω ιστορίες με παιδιά, επειδή τα αγαπώ πολύ, όπως και ιστορίες με ζωάκια, επειδή κι αυτά τα αγαπώ πολύ. Εδώ ήθελα ζωάκια, επειδή οι 3 φίλοι ζουν την περιπέτεια αυτή στο δάσος. Οι γονείς δεν θ’ άφηναν εύκολα 3 παιδιά μόνα τους να γυρίζουν στο δάσος.

4. Το βιβλίο το γράψατε στον υπολογιστή ή με το χέρι στο χαρτί;

Το βιβλίο στην αρχή δεν το έγραψα. Το αφηγήθηκα. Το έλεγα στις κόρες μου το βράδυ, πριν κοιμηθούν. Κι όταν έβλεπα ότι τα μάτια τους έλαμπαν, σημείωνα τη φράση στο μυαλό μου και μετά την περνούσα στον υπολογιστή. Έτσι γεννήθηκε το βιβλίο μου, λίγο λίγο. 

Η Ράνια Μπουμπουρή είναι επιμελήτρια εκδόσεων και μεταφράστρια. Γεννήθηκε το 1974 στο Καρπενήσι, όπου πέρασε ξέγνοιαστα παιδικά χρόνια με πολλά γέλια και πολλούς καβγάδες με τις τέσσερις αδελφές της. Στις πανελλήνιες εξετάσεις πέρασε πρώτη στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όπου αρίστευσε στα μαθήματα λόγου και φιλοσοφίας, με καθηγητές τους Δ.Ν. Μαρωνίτη και Γ. Βώκο αντίστοιχα. Είναι λάτρης της παιδικής λογοτεχνίας,

*Το τελευταίο της βιβλίο "Μια τρελή τρελή ΑΒ"εκδόσεις Ψυχογιός.


Συνέντευξη Ιανουαρίου 2014
Καλή Χρονιά!
Μαθητές και μαθήτριες ρωτούν συγγραφέας απαντά.
Οι μαθητές και μαθήτριες του 2ου Δ.Σ Πανοράματος Θεσσαλονίκης,με τον δάσκαλό τους Θανάση Τύπο, διάβασαν το βιβλίο «Με το ποδήλατό μου αρχηγό τα αυτοκίνητα νικώ»,εκδ. Πατάκης,
και ρώτησαν τον αγαπημένο συγγραφέα Βαγγέλη Ηλιόπουλο.

        1. Από πού εμπνευστήκατε την ιστορία με τα ποδήλατα και πώς διαλέξατε τα ονόματα των ηρώων;
 
Είναι πολύ σημαντική η ερώτησή σας και η απάντηση υπάρχει μέσα στο βιβλίο. Αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά κείμενο και εικονογράφηση θα δει ότι υπάρχει αναφορά στο έργο του Αριστοφάνη «Αχαρνείς». Πράγματι παρακολουθώντας μια παράσταση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος στην Επίδαυρο, μου ήρθε η ιδέα ο Δικαιόπολις να γίνει ποδήλατο, να λέγεται Καθαρόπολης και να ζητήσει ιδιωτική ειρήνη από τα αυτοκίνητα.Ο δε Λάμαχος έγινε ο Τζι Μπι Τούρμπο,στρατηγός των αυτοκινήτων. Όπως έχω πει πολλές φορές η έμπνευση είναι παντου και μπορεί να σε συναντήσει στα πιο απίθανα μέρη. Συμβουλή μου να έχετε πάντα μαζί σας ένα μπλοκάκι και ένα μολυβάκι για να κρατήσετε σημειώσεις. 
 
2. Σας βοήθησε μήπως κάποιος ποιητής ή στιχουργός στα τραγούδια του βιβλίου σας;
Από το 1997 γράφω στίχους για τραγούδια για παιδιά. Μου αρέσουν πολύ τα τραγούδια και αφού δεν ξέρω μουσική αποφάσισα να γίνω στιχουργός.Πρέπει να σας πω ότι μέσα στο στίχο ενυπάρχει η μουσική. Έχω γράψει πάνω από εκατό τραγούδια και έχω την τύχη στα τραγούδια μου να έχουν γράψει τη μουσική ο Κώστας Θωμαϊδης, η Δέσποινα Σουγιούλ, ο Βύρωνας Κατρίτσης, ο Σπύρος Λάμπρου και πολλοί άλλοι. Και τα Τραγούδια από τα ΟΙΚΟλογήματα και φυσικά τα Τραγούδια του Τριγωνοψαρούλη έχουν γίνει τεράστιες επιτυχίες χωρίς καμιά τηλεοπτική ή ραδιοφωνική διαφήμιση και χωρίς κανέναν διάσημο τραγουδιστή από άλλο χώρο. Μόνο από στόμα σε στόμα και μόνο από τα βιβλιοπωλεία, όπου πωλούνταν τα CD. Κι όταν τα ακούω είμαι τόσο υπερήφανος.

3. Πώς νιώθατε όταν γράφατε την ιστορία;
Ένιωθα ότι την χρωστάω στο ποδήλατό μου. Το έχω πολλά χρόνια.Ένα μπλε mountain bike. Μου το χάρισε η γυναίκα μου όταν γνωριστήκαμε. Από τότε όταν κάπου «κολλήσω», δηλαδή δεν μου βγαίνει κάποιος στίχος ή κάποια ιστορία,ανεβαίνω στο ποδήλατο αυτό και αρχίζω τις βόλτες. Ιδιαίτερα μου αρέσουν οι βόλτες με ποδήλατο δίπλα στη θάλασσα. Σας συστήνω να το κάνετε κι εσείς. Θα δείτε πώς αμέσως έρχεται η έμπνευση και μάλιστα φέρνοντας υπέροχες ιδέες. Όταν λοιπόν τελικά άρχισα να γράφω την ιστορία του Καθαρόπολη ένιωθα υπέροχα γιατί επιτέλους τον έκανα ήρωα μιας ιστορίας μου και μάλιστα πολύ αγαπημένης.
4. Στην καθημερινή σας ζωή χρησιμοποιείτε το ποδήλατο;
Ναι. Όποτε μπορώ. Στο εξοχικό μου στο Αίγιο είναι πιο εύκολα να κινούμαι συνεχώς με ποδήλατο. Στο σπίτι μου στην Παιανία, όπου δεν υπάρχουν πολλοί ποδηλατόδρομοι ούτε και καμία άλλη πρόβλεψη για τους ποδηλάτες, είναι δυσκολότερο. Αλλά δεν το βάζω κάτω. Εκτός από βόλτες, όταν έχει καλό καιρό,μπορώ να πάω με το ποδήλατο για ψώνια ή στη δουλειά μου ή σε φίλους. Το ποδήλατο δεν είναι μόνο τρόπος μετακίνησης. Είναι τρόπος ζωής.
5. Σκοπεύετε να γράψετε σύντομα άλλο βιβλίο;
Μα δεν σταματώ να γράφω… γιατί δεν μπορώ. Αν εννοείτε αν θα γράψω σύντομα και άλλο ΟΙΚΟλόγημα, ο φίλος μου ο Φίλιππος από το Ηράκλειο Κρήτης εδώ και δυο χρόνια μου έχει δώσει την έμπνευση να γράψω ένα παραμύθι με ήρωα το σκιάχτρο του, τον Παρδαλό, και θέμα τους σπόρους τους παλιούς. Υπομονή μέχρι τότε και θα καταλάβετε τι εννοώ... Αυτές τις μέρες όμως κυκλοφορεί η νέα περιπέτεια του Τριγωνοψαρούλη «Τριγωνοψαρούλη μην εμπιστεύεσαι ποτέ … αχινό» και είμαι ενθουσιασμένος γι αυτό. Θα σας τη στείλω να τη διαβάσετε. Είναι μια αντιρατσιστική περιπέτεια που γράφτηκε αμέσως μετά τον Καθαρόπολη,με στόχο να μιλήσει σε όλα στα παιδιά για τα ίσα δικαιώματα στο παιχνίδι, στην παρέα στη ζωή. Σας ευχαριστώ πολύ, Βαγγέλης.
Ο Βαγγέλης Ηλιόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1964. Σπούδασε παιδαγωγικά και θεολογία. Από το 1984 εργάζεται στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Το 1995 κυκλοφόρησε το πρώτο του βιβλίο λογοτεχνίας για παιδιά, "Η ιστορία της ζαρωμένης κάλτσας". Το 1997 κυκλοφόρησε ο "Τριγωνοψαρούλης", που σύντομα έγινε διάσημος και αγαπήθηκε από μικρούς και μεγάλους. Από τότε κυκλοφόρησαν πολλά βιβλία του -μερικά από τα οποία βραβεύτηκαν από τον Κύκλο του Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου… Λεπτομέρειεςεδώ 


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2013
Μαθητές και μαθήτριες ρωτούν συγγραφέας απαντά.
Οι μαθητές του 67ου Δ.Σ.Θεσσαλονίκης διάβασαν με τον δάσκαλο και Δ/ντή του σχολείου Δημήτρη Γουλή, το βιβλίο «Ο Φλαμπελίνο που δεν ήθελε να κοιμηθεί» της αγαπημένης συγγραφέως Αλεξάνδρας Μπίζη,εκδόσεις Παπαδόπουλος και ρώτησαν

 1.Πόσες νύχτες μείνατε άγρυπνη για να το γράψετε;

Μία, μόνο μία. Ήταν η νύχτα που ξεκίνησα να γράφω τις πρώτες- πρώτες λέξεις της ιστορίας. Την επόμενη νύχτα, όμως, σκέφτηκα: «Ξάγρυπνο το κορίτσι, ξάγρυπνη κι εγώ, τι θα απογίνουμε;Ποιος θα γράψει την ιστορία μέχρι το τέλος, αν αρχίσω κι εγώ  -σαν το κορίτσι- να χασμουριέμαι και να μην προσέχω στο γράψιμο;» Κι έτσι, κοιμόμουν τη νύχτα κι έγραφα το πρωί. Κάθε πρωί. Πολλά πρωινά στη σειρά.

2.Γιατί διαλέξατε καλικάντζαρο;

Θα σας πω τον πιο σημαντικό λόγο. Λοιπόν, όλα ξεκίνησαν όταν  πήγαινα στην τρίτη δημοτικού. Ανεβάσαμε στο σχολείο μια θεατρική παράστασηκι εμένα μου έτυχε ο ρόλος ενός μικρού καλικάντζαρου. Δεν θυμάμαι πολλά πράγματα.Αυτό, όμως,που θυμάμαι πεντακάθαρα είναι πως ο καλικάντζαρος ήταν πολύ ευαίσθητος  καικάποια στιγμή λιποθυμούσε από το φόβο του. Μου φαινόταν πολύ αστείο να παίζω έναν φοβιτσιάρη καλικάντζαρο  και να κάνω πως λιποθυμάω. Εντάξει, έπρεπε να προσέχω καθώς έπεφτα, και νομίζω πως πρόσεχα, αφού τα κατάφερα και δεν χτύπησα ούτε μια φορά. Από τότε οι καλικάντζαροι μου φαίνονται τα πιο συμπαθητικά και αστεία φανταστικά πλάσματα.

3.Τι κάνατε μικρή όταν βλέπατε εφιάλτες;

Α, έβλεπα μόνο υπέροχα, χαρούμενα, καταπληκτικά όνειρα! Αστειεύομαι, φυσικά. Λοιπόν, όταν έβλεπα εφιάλτες, έπαιρνα ένα μεγάλο, χοντρό, τετράγωνο βιβλίο καιτο έβαζα ανοιχτό δίπλα στο προσκεφάλι μου. Καμιά φορά, αν ήμουν πολύ τρομαγμένη, το έβαζα και πάνω στο κεφάλι μου. Δεν αστειεύομαι καθόλου, αλήθεια λέω. Τι σκαρφίζονται τα παιδιά, ε;  Κρίμα που δεν σας βλέπω και, αντί για εσάς, βλέπω μια ασπρόμαυρη οθόνη. Κρίμα, γιατί ήθελα κι εγώ να σας ρωτήσω ένα σωρό πράγματα!
                    
Η Αλεξάνδρα Μπίζη γεννήθηκε στις Σέρρες τον Σεπτέμβριο του 1965. Σπούδασε νομικά στη Θεσσαλονίκη και θέατρο στην Αθήνα. Το παραμύθι της "Ο Τιπουκίτο σώζει τη θάλασσα" βραβεύτηκε στο διαγωνισμό της Ένωσης Ελλήνων Λογοτεχνών το 2002. Το βιβλίο της "Ο Φλαμπελίνο και το κορίτσι που δεν ήθελε να κοιμηθεί" μεταφράστηκε και κυκλοφορεί στα Πολωνικά, Ουγγρικά και Σουηδικά.Περισσότερα εδώ 





Συνέντευξη Νοεμβρίου
Αγαπητέ κύριε Τσίτα,
είμαστε τα παιδιά του Α2 του 88ου ΔΣ Θεσσαλονίκης. Μαζί με την 
δασκάλα μας την κ. Σμαρώ Δαραμήλα διαβάσαμε το βιβλίο  σας
μας άρεσε πολύ και γελάσαμε με τα καμώματα της Μαρίας-Χριστίνας.
Θα θέλαμε όμως να σας κάνουμε κάποιες ερωτήσεις:
1.Η Μαρία-Χριστίνα υπάρχει πραγματικά; Είναι το κοριτσάκι που αναφέρεται στην αφιέρωση;
Ναι, είναι η συγγραφέας Τιτίνα (Μαρία-Χριστίνα) Δανέλλη που όταν ήταν μικρή η μαμά της την έβαζε να μετράει προβατάκια.            
2. Εσείς όταν ήσασταν μικρός , μετρούσατε προβατάκια για να κοιμηθείτε;
Όχι γιατί κοιμόμουν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα.
3. Πού ζούσατε όταν ήσασταν μικρός και σε ποιο σχολείο πηγαίνατε;
Γεννήθηκα και έζησα μέχρι τα δεκαοχτώ μου στο χωριό Αξός του νομού Πέλλας το οποίο απέχει πενήντα πέντε χιλιόμετρα από τη Θεσσαλονίκη. Πήγα λοιπόν στο δημοτικό σχολείο του χωριού που ήταν διώροφο, εξαθέσιο και, για καλή μου τύχη, απέναντι ακριβώς απ’ το σπίτι μου.
4. Πού γράφετε τις ιστορίες σας;
Στο γραφείο μου και συνήθως τα βράδια. Γράφω πρώτα στο χέρι (με στυλό σε κόλες Α4) και λίγο πριν τελειώσουν τις περνάω στον υπολογιστή.
5. Εκτός από συγγραφέας κάνετε και κάποια άλλη δουλειά;
Στην Ελλάδα δεν μπορεί να ζήσει ένας συγγραφέας από τα βιβλία του. Διευθύνω λοιπόν ένα ηλεκτρονικό περιοδικό για το βιβλίο και τον πολιτισμό που λέγεται diastixo.gr.
6. Έχετε κατοικίδια ζώα;
Τώρα δεν έχω. Όταν όμως ήμουν στο χωριό μου είχαμε πάντα γάτες, σκύλους και κότες. Και για μικρά χρονικά διαστήματα είχαμε: ένα μοσχαράκι, δύο κουνέλια, ένα αρνάκι, μία χελώνα και δύο χρυσόψαρα.
Δύο από αυτές τις γάτες μάλιστα εμφανίζονται και σε βιβλία μου για παιδιά: η Ρόζα στο «Δε μου αρέσει το γάλα!» και ο Οδυσσέας στο «Η Δώρα και ο Οδυσσέας».

                                                 Σας ευχαριστούμε πολύ 
                                             τα παιδιά του Α2 του 88ου ΔΣ Θεσ/νίκης.
Ο Μάκης Τσίτας γεννήθηκε το 1971 στα Γιαννιτσά. Σπούδασε δημοσιογραφία στη Θεσσαλονίκη και ασχολήθηκε με το ραδιόφωνο. Από το 1994 ζει μόνιμα στην Αθήνα κι εργάζεται στο χώρο των εκδόσεων. Ήταν αρχισυντάκτης του περιοδικού "Περίπλους" (1994-2005) και συνεκδότης του περιοδικού "Index" (2006-2011). Σήμερα διευθύνει το ηλεκτρονικό περιοδικό για το βιβλίο και τον πολιτισμό diastixo.gr. Κείμενά του (διηγήματα, θεατρικά, ποιήματα), συμπεριλήφθηκαν σε ανθολογίες και δημοσιεύτηκαν σε περιοδικά και εφημερίδες στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Τα μονόπρακτά του "Στην πλατεία" και "Η τηλεόραση" παίχτηκαν στο Θέατρο των Καιρών σε σκηνοθεσία Έρσης Βασιλικιώτη. Διηγήματά του μεταφράστηκαν... Συνέχεια εδώ 

Συνέντευξη Οκτωβρίου 2013
Οι μαθητές και οι μαθήτριες του 1ου Δ.Σ Πανοράματος Θεσσαλονίκης με τη δασκάλα τους Μερόπη Ματζαρλή, διάβασαν το βιβλίο "Μαραλά,η μάνα των πααρμυθιών" της βραβευμένης συγγραφέως Χριστίνας Φραγκεσκάκη και ρώτησαν για να μάθουν.



Αγαπητοί φίλοι της Ε1 τάξης του 1ου Δημοτικού Σχολείου Πανοράματος Θεσσαλονίκης, χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω , έστω και μ` αυτόν τον τρόπο, με τη βοήθεια της τεχνολογίας δηλαδή.
Θέλω να σας ευχαριστήσω και γιατί διαβάσατε τη Μαραλά και για τις ενδιαφέρουσες ερωτήσεις σας. Πριν καλά καλά ανοίξουν τα σχολεία, εσείς προλάβατε να τα κάνετε όλα αυτά.  Πραγματικά με εκπλήξατε!
Θέλω ακόμα να ευχαριστήσω θερμά τη δασκάλα σας, την κυρία Ματζαρλή, που τόσο δημιουργικά εργάστηκε  μαζί σας.
Θα προσπαθήσω τώρα να απαντήσω στα ερωτήματά σας.
  1. Από μικρή θέλατε να γίνετε συγγραφέας ή κάτι άλλο; Σας άρεσε να διαβάζετε διάφορα μυθιστορήματα;
Δε σκεφτόμουν από μικρή να γίνω συγγραφέας. Ήθελα όμως πάρα πολύ να κάνω μια δουλειά που ν` απευθύνεται σε νέους και σε παιδιά. Και αυτό έκανα.
Διάβαζα από παιδί συνεχώς. Όχι γιατί έτσι έπρεπε, αλλά γιατί μου άρεσε πολύ. Περνούσα καλά διαβάζοντας.  Και κάποια μέρα, είχα μεγαλώσει πια, ήρθε η πρώτη ιστορία και με βρήκε. Πήγε και στάθηκε στην άκρη του μολυβιού μου. Και περίμενε. Ε, κι εγώ, τι να κάνω κι εγώ, κάθισα και την έγραψα.
  1. Πώς αρχίσατε να διαβάζετε βιβλία; Αμέσως θέλατε να γράψετε κι εσείς ένα βιβλίο;
Μεγάλωσα σε ένα μικρό νησί του Αιγαίου, στη Νίσυρο. Εκεί λοιπόν, στη Νίσυρο, τότε που ήμουν παιδί,δεν υπήρχαν βιβλιοπωλεία. Οι γονείς μου όμως είχαν μια ωραία βιβλιοθήκη. Εμένα, πού μ` έχανες, πού μ` έβρισκες, στη βιβλιοθήκη να ψάχνω…Κι επειδή τα περισσότερα βιβλία ήταν για μεγάλους, ξεκίνησα κι εγώ από μικρή να διαβάζω βιβλία για μεγάλους. Άλλα τα καταλάβαινα, άλλα όχι, πάντως ταξίδευα μαζί τους και ήμουν ευτυχισμένη! Όταν μεγάλωσα λίγο κι έγινα πιο συστηματική αναγνώστρια, παράγγελνα τα βιβλία με αλληλογραφία. Δεν υπήρχε τότε το ίντερνετ. Σιγά σιγά, και όχι σε πολύ μικρή ηλικία, άρχισα να σκέφτομαι κι εγώ ότι θα μπορούσα να δοκιμάσω. Έκανα πολλές δοκιμές, πριν έρθει να με βρει, όπως σας είπα ήδη, μια ωραία μέρα, η πρώτη μου ιστορία.
  1. Γιατί επιλέξατε να βάλετε μόνη της τη Μαραλά να ζει στο δάσος και όχι με τους ανθρώπους, αλλά με τα ζώα της φύσης;
Φαντάστηκα  τη Μαραλά σαν την πιο παλιά γυναίκα του κόσμου. Να ζει πριν από όλους τους ανθρώπους, να είναι η μακρινή τους πρόγονος. Να είναι συνομήλικη της γης, η ίδια η γη.  Ένα με τη φύση, τα ζώα και τα πουλιά, τα έντομα και τα ερπετά. Πλάσματα αθώα , που σχετίζονται μαζί της χωρίς να περιμένουν ανταλλάγματα. Το μόνο «δούναι και λαβείν» μεταξύ τους, είναι η ευτυχία της συνύπαρξής τους.
  1. Πώς φανταστήκατε τα ονόματα Μαραλά και Ροδινή;
Το όνομα Μαραλά δεν το φαντάστηκα. Δε συλλογίστηκα καθόλου πάνω σ` αυτό. Ήρθε στην άκρη του μολυβιού μου και στάθηκε, κι εγώ δεν είχα παρά να το γράψω. Μου άρεσε, το βρήκα εύηχο, και σκέφτηκα, όταν πια το είχα γράψει, ότι οι συλλαβές του θα μπορούσαν να` ναι οι πρώτες συλλαβές του κόσμου. Άλλωστε κι ένα παιδί όταν αρχίσει να μιλά, αυτές τις συλλαβές δεν πρωτολέει; Μα,  ρα,  λα .Και άλλες βέβαια. Έτσι, αυτές οι πρώτες συλλαβές, ταιριάζουν και στην πρώτη γυναίκα. Βέβαια τις σκέψεις αυτές τις έκανα εκ των υστέρων όπως σας είπα.
Το όνομα Ροδινή, το σκέφτηκα , το ξανασκέφτηκα. Έγραψα, άλλαξα, δυσκολεύτηκα. Στο τέλος αποφάσισα να ακολουθήσω την ιστορία, και να ονομάσω το κορίτσι που έρχεται και βρίσκει τη Μαραλά  την ώρα που ροδίζει η αυγή, Ροδινή.
  1. Γιατί το βιβλίο το αφιερώσατε στη μαμά σας;
Όταν τελείωσα το βιβλίο, ένοιωσα ότι με κάποιον τρόπο μιλούσα και για τη μαμά μου, που δεν υπάρχει πια, αλλά ήταν για μένα μια Μαραλά. Μου έμαθε δηλαδή και μου έδειξε πολλά πράγματα για τη ζωή, με βοήθησε με τον τρόπο της να την αποχωριστώ και να βρω το δικό μου δρόμο. Όπως ακριβώς έγινε και με τα πρόσωπα της ιστορίας που διαβάσατε.
Της το αφιέρωσα λοιπόν για να εκφράσω τα συναισθήματά μου και επειδή νοιώθω ότι κάποια ¨πράγματα¨ δεν τελειώνουν ποτέ, όπως είναι η μνήμη και η αγάπη… Εσείς τι λέτε, τελειώνουν;
                                                  Ελπίζω να απάντησα στις ερωτήσεις σας
                                                      Με αγάπη, Χριστίνα Φραγκεσκάκη.                                                                                                                                                                                               
Η Χριστίνα Φραγκεσκάκη γεννήθηκε στη Ρόδο και μεγάλωσε στη Νίσυρο της Δωδεκανήσου. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και εργάζεται ως εκπαιδευτικός στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Από το 2002 μελετά και αφηγείται λαϊκά παραμύθια απ' όλο τον κόσμο. Ξεκίνησε με την ομάδα αφήγησης "Το κουβάρι με τα παραμύθια" και συνεχίζει μέχρι σήμερα να μοιράζεται τις ιστορίες που αγαπά με μικρούς και μεγάλους.
Το "Σαν ψέματα" είναι το πρώτο δικό της παραμύθι.